یادمان باشد ...
رهایی همزمان با سلطه شب شروع می‌شود. با خاتمه یافتن کار در بیرون. بعد ما می‌مانیم و این فرّه‌ای که داریم، تا بتوانیم در دل شب بنویسیم، البته در هر وقت و ساعتی می‌توانیم بنویسیم. ما پذیرنده احکام نیستیم، و نه حتی پذیرنده ساعات و مقررات، روسا، سلاح، جریمه، توبیخ، مفتش، سرور و سرکرده، و مرغان کرچ فاشیسم فردا.
نوشتن، همین و تمام/ مارگریت دوراس، برگردان: قاسم روبین
تاکید‌ها از "سیم آخر" است.
حالا که این حسین وحدانی توصیه کرده به نوشتن، بنی بشری پیدا نمی شود که بنویسد. پدرجان! برادر! خواهر! بنویسید!
تا با منی و تا از تو می نویسم تا آخر دنیا برایت می نویسم...
سلام شما یک دعوتنامه دارید. افتخار می‌دهید؟ http://maryamkiani.blogspot.com/2009/08/blog-post.html